Wyprawę rozpoczęliśmy od kompresji. Najpierw kompresja tyłków (w drodze z Erewania do Gyumri)...

Potem kompresja bagaży (w drodze z Gyumri do Artik)...

Kierowca ZARZEKAŁ SIĘ, że nie ma szans że coś wypadnie. Ani (tym bardziej), że ktoś ukradnie. (Jeśli ktoś wierzy w przeznaczenie, to jakby nie patrzeć, kierowca miał 100% racji.)

A, że kompresja nas na tyle wciągnęła, że zostawiliśmy w taksówce namiot....

...więc mieliśmy gratis pościg taksówki drugą taksówką. ;)

(Nasi wybawiciele.)

Podchodziliśmy zachodnią, kompletnie nieuczęszczaną stroną. Znikają za nami ostatnie budynki w dole...

...a przed nami - równina. A przynajmniej tak to wygląda (słowo). Nic, nic i nic, kilometrami.

A jednak, patrząc w tył, wyraźnie widać, że równina wcale równa nie jest. Dość niezwykłe wrażenie :)

Pustynia. Zero wody. Zero drzew. Nieziemsko. I tak mamy iść 2 dni.

Może i pięknie, ale ciężko nie tesknić za ogniskiem i herbatką... ;) A niestety - tej nocy śpimy w zawalonym kamieniami jarze KOMPLETNIE WYSCHNIĘTEGO strumienia. Zaczynamy poważnie bać się o wodę...

To już następny dzień. Postanawiamy, że idziemy najwyżej parę godzin. Jeśli nie znajdziemy wody, to wracamy.

Aragats na horyzoncie (potem w niepojęty sposób znów znikł, magiczna ta równina). Aragats nie jest szczególnie popularnym szczytem. Inaczej mówiąc, nawet na najbardziej popularnej trasie (od południa) niełatwo spotkać turystę. Na naszej trasie (od północnego zachodu) - spotkanie ludzi jest chyba niemożliwe.

Jest! Po prawie 24 godzinach poszukiwań znajdujemy wodę! A dokładniej, szukaliśmy kolejnego strumienia, co go mieliśmy na mapie - zamiast strumienia znaleźliśmy szlauch i takie oto poidełko. ;> Uff, nie musimy wracać :)

Trochę w górę "strumienia" (który gdzieś tam nadal był, choć trochę pod ziemią, i w szlauchu) spotykamy naszych wybawców. Gdyby nie oni, nie byłoby co liczyć na cudowne oazy...

Dość szybko dopadają nas też zaskoczeni pasterze (niszcząc zarazem hipotezę, że jakoby spotkanie tu ludzi jest niemożliwe). Dają nam się dobrowolnie złupić na dwa arbuzy (z czego jeden dobrowolnie im oddajemy, bo ciut ("o ja pier*") ciężki.

Jurta!

Po południu dnia drugiego Aragats wyłania się na dobre.

Równina przestaje robić wrażenie równinności. Pojawiają się przepaście i śnieg. Robi się naprawdę zimno i łatwo pomylić trasę. Bez dobrej mapy (czyt. rosyjskich sztabówek, a jak!) łatwo się tu zgubić.

Tego dnia byliśmy naprawdę wykończeni. Wiatr i mróz dawał się we znaki. (Szczególnie Mariuszowi, który już poprzedniego dnia czuł się do dupy.) A przed nami jeszcze wiele godzin...

Docieramy do celu. Ulżyło nam bardzo. Co z tego, że słupy są bez drutów...

...i co z tego, że domy bez okien i ze ścianami też średnio...

...ważne, że dotarliśmy. Obserwatorium astrofizyczne pod Aragats! (Mamy nadzieję znaleźć tu nocleg.)

W sumie nawet kusiło nas, żeby spać w tym czymś z kopułą pośrodku ;)

...pracowników, których było ciężko znaleźć. (To któryś z kolei budynek, do którego wchodzimy w ich poszukiwaniu.)

Ostatecznie zakwaterowano nas w stacji meteo (choć nie za darmo). A tu widok z "ganku".

I widok na resztę kompleksu. Jest tu też hotel (da się tu wjechać samochodem od strony południowej). Hotel jest 2 razy droższy niż nasz nocleg w stacji meteo (i na pewno bez TAKIEGO klimatu).

A tu w dole kadru jest nasza wanna (oj, było ciężko).

Co ciekawe, zmęczenie i niskie ciśnienie mocno uderzyło mi do głowy. Czułem i zachowywałem się jak na haju. Góry lepsze niż każdy narkotyk. ;>

Oczywiście dobry humor zawsze można poprawić.

Nasi gospodarze urządzili nam imprezę z żarciem, piciem i tańcami.

Warunek wystarczający dla dobrej imprezy z gruzinami/armeńczykami - trzeba zabrać Asię :)

No dobra, Alinę też można zabrać ;)

OMG...

Te gorsze i tak wyciąłem ;)

No dobra... będzie tego.

Świt następnego dnia. Wchodzimy na szczyt.

Mariusz niestety nadal umiera (zatrucie? choroba wysokościowa? może obydwa). Wybraliśmy najbardziej lajtowy wierzchołek południowy.

Na horyzoncie - Ararat.

Nic dziwnego, że święta góra...

Klimat niesamowity. Ciężko to oddać zdjęciami.

Krajobraz księżycowy c.d.

Stacja i obserwatorium widziane z góry.

Pierwsze promienie słońca najpierw spotykają Ararat.

Potem powoli rozlewają się po całym widnokręgu.

Krater wulkanu Aragats. Pomimo, że cała trasa była piękna, samym szczytem byliśmy zawiedzeni. Takie to kraterowate jak ja przystojny.

Chmury powoli podnoszą się. Pogoda tu jest codziennie taka sama - od południa do wieczora szczyt tonie w chmurach. Tylko rano jest szansa go zobaczyć (tudzież zobaczyć coś z niego).

Sąsiednie wzgórze, na którym (o ile dobrze załapałem) znajdują się najbardziej istotne części obserwatorium astrofizycznego (te kropki, ustawione w koło, to coś w stylu wielkiej anteny).

Obowiązkowa fotka na szczycie. Wszyscy są ;>

Jeszcze raz, bo Alina słabo wyszła...

No i wracamy. Z obserwatorium zrzuciliśmy się na taksówkę i zjechaliśmy południowym zboczem.

:)

Do Erewania i dalej do Tbilisi. W Armenii nie zobaczyliśmy dużo. Trzebaby kiedyś wrócić ;)

Las normalnie. Musiałem uwiecznić. ;)